thuis

zo, weer thuis. dat was even flink wennen, de cultuurshock terug was groter dan die van de heenreis!

als afsluiter wil ik graag iedereen bedanken die bij deze droomreis was betrokken, in willekeurige volgorde zijn dat:

silvan schoonhoven: voor de motivatie, de aanmoediging, het bijhouden van dit blog en alle hulp op de achtergrond.



robert eckhardt en noes lautier: voor de uitnodiging en de vriendschap, hier en onderweg.

niels weijsenfeld: we hebben het gehaald!

ang geljen sherpa: thank you, without you i would never have made it. your "trying is the first step of success" made all the difference!

annette en hans: voor de gezelligheid onderweg.

kumar rai en alle crew: namaste and danewat! i hope we meet again on a next trip

petra ferwerda: de beste personal trainer die er is, je gelukshirt moet wel geholpen hebben!

rené de bos van onze reisorganisatie ssnowleopard: alles was perfect en dat je het team ondanks aswolken toch in nepal hebt gekregen, alle lof!

dhr. klein van geometius: voor de laptop die zorgde dat dit blog gemaakt kon worden.

mammut voor de spontane bijdrage van prachtige jacks in het kader van onze "paying it forward": kumar, dawa en mingma zijn er enorm blij mee.

en dan zijn er nog vele andere waar ik aan moest denken tijdens de reis, bijvoorbeeld mijn studievrienden vincent, ronald, hans en riemer die me hebben leren wandelen, klimvriend ronald die me het onontbeerlijke bergaf lopen heeft bijgebracht, vriendinnen maritt en linda voor de steun en vriendschap door dik en dun, mijn moeder omdat ze altijd voor me is en mijn vader, wiens herinnering me net dat duwtje geeft om door te gaan. zo voordat het al te week wordt, onwards, nieuwe avonturen tegemoet. dit blog is af!

vanaf volgende week loop ik door zwitserland, dat en andere mo-tochten zijn te volgen op:  moniquelooptdoor.wordpress.com.

alle liefs, namaste,
mo

en als toetje nog het artikel wat door de wereldomroep is geplaatst en een artikel van de nkbv.

mo en robert komen maandagavond om 2210 aan op schiphol met LH4688!

De tijd vliegt voorbij hier in Kathmandu. Zoveel te doen en te zien, zoveel mensen nog te spreken. De verjaardag van Boeddha in Bodgnath was sprookjesachtig mooi. Gisteren toeristje gespeeld in Thamel en opnieuw Bodhnath. Hier zijn mijn gebedsvlaggen tijdens een puja gezegend  en nu moet ik ze de 14e  of de 15e juni ophangen in de tuin.  Jajam de westerse kalender is er speciaal voor opgezocht.
Gisteravond de eer om bij Kumar thuis te eten en dat was tegelijk de laatste avond met het hele team, want Niels, Hans en Annette zijn vanochtend uitgezwaaid. Ze zitten nu geloof ik in Delhi. Vanmiddag ook Rene de Bos uitgezwaaid en nu zijn Robert en ik weer alleen hier. Nog maar een dagje en dan weer terug naar Nederland. Ik moet nog erg wennen aan de gedachte om over een paar dagen weer in het klein blauwe autootje rond te rijden over 's lands wegen. Ach, dat is voor later, eerst n og een dagje maximaal genieten van de (meestal) prettige chaos in Nepal.

Jaha, veilig in Kathmandu. Ook alweer fris gewassen en alweer met de taxi op weg naar Bodhnath voor de verjaardag van Boeddha. De rest van het team is daar ook voo rhet eten. Leuk dat ik hen ook weer zie!

Over de 'weg'

Zo, terug in de bewoonde wereld. We zijn inmiddels in Besishahar, daar waar de verharde weg begint. De laatste drie en een half uur doorgebracht in een terreinwagen over dus die nieuwe 'weg' van hier naar Syange. Weg is misschien toch wat veel eer voor iets waar zelfs die stoere Mahindra-jeep toch de nodige moeite mee had. Maar goed, het gehobbel is ten einde en morgen om acht uur gaat de bus naar Kathmandu.

Maoisten

Vanochtend vertrokken uit Dharapani en even later voor het eerst weer de drilboren gehoord waar met een wanhopige volharding een weg uit de rotsen gehakt wordt. Zo'n weg maakt het niet mooier maar het gaat wel lekker vlot. We hebben ook een beetje haast want de Maoisten dreigen (weer) het land stil te leggen en voor die tijd in Kathmandu zijn is beter. Dus lopen we vandaag naar Syange zodat we morgen in Besishahar komen om daar de bus naar Kathmandu te pakken...



we zitten nu te lunchen in Tal (heerlijk Tibetaans brood met honing) en het is gewoon zo leuk!Kijken naar wat er voorbij komt. Nu bijvoorbeeld, vier oude mannetjes zwaar beladen  met takken en ander hout. Of een paar vrolijk gekleurde trekkers. Of de zoveelste karavaan  muildieren beladen met meel, kerosine of wat dan ook. Of die drager met een metalen kast of drie lagen kippen in een metalen mand. Leuk!

Oeps

Zo, en toen was er opeens plan B. Gisteren op weg naar de Kang La pas (5300 meter) werd ik bij elke 100 meter hoogtemeters zieker. De lunchplek (dik 4800 meter, de Mont Blanc dus) haalde ik net. Maar nadat ik anderhalf uur in de keukentent  had gelegen in een slaapzak was duidelijk dat het zo niet ging. Doorgaan of terug, dat was de keus, en die viel na wat tranen en vloeken op teruggaan, eigenlijk de enige optie.

Terug betekent ook: niet vliegen vanuit Humde maar nog ongeveer vijf dagen lopen, helemaal terug naar Besishahar. En mijn vlucht naar Nederland missen en dus geen geboortefeest van neefje Lucas. Ook was het opeens afscheid nemen van het team, ik weet niet of ik op tijd terug ben in Kathmandu  om ze daar nog te zien. Emoties alom. Inmiddels ben ik met mijn eigen sherpa Geljen en drager Tsering alweer aangekomen in Koto op de Anapurna-trek. Ach, dit is ook wel weer erg leuk, zomaar een paar dagen erbij en nu in de luxe van teahouses en lodges. Met douche!