Vandaag hadden we de grote eer om te worden uitgenodigd door Dawa, onze kok op de afgelopen trekking. Zo'n uitnodiging is op zich al bijzonder, maar nu helemaal want we bleken de hoofdgasten op de zevende verjaardag van Tsering, zijn zoon. Dawa was speciaal het half uur naar summit gefietst om ons, en vooral de taxichauffeur, naar zijn room te gidsen. Een kamer inderdaad, tot in de puntjes schoon, maar niet meer dan zo'n 12 vierkante meter voor een gezin met twee kinderen. Met de andere bewoners is er dan nog een 'wasplek' achter naast de rivier en een wc. Nimba, Dawa's vrouw nodigde ons allerhartelijkst uit te gaan zitten. Enigszins schaapachtig sprongen we even later weer op, we waren op de tafel gaan zitten, in plaats van het matje op de vloer. Het volgende onhandige moment brak aan toen we onze ruimschoots volgeschepte borden kregen, onze gastheer en -dame aten niet mee, maar keken slechts toe. Aandringen hielp niet. Gelukkig hadden we kadootjes bij ons. van de verjaardagstaart werd gelukkig wel door iedereen gesmuld en Tsering was dolblij met zijn tekenblok.
Jongelui, die westerlingen toch, maar omgekeerd is dat ook hetzelfde gevoel en probleem. Tijdends mijn 5 jarig verblijf in Indonesie moest ik ook regelmatig met de vingers eten, met een bananenblad als bord.
BeantwoordenVerwijderenPenny.