Andere wereld. Ik zit met mijn superstoere Trimble computer met satellietmodem op het muurtje voor de gompa van Tashinam. Mijn benen bungelen eeuwen geleden onder me. Ik tel zo tien lagen terrassen met droge akkertjes onder me. Een jongen loopt door de middeleeuwen voorbij met een mand vol brandhout, die hij draagt met een band over zijn voorhoofd. Een prachtige sherpavrouw veegt haar erfje schoon en onder mij pruttelt de waterbuffel naast de os. Ik ben een buitenaardse vertoning hier, die met open mond wordt aangestaard. 'Namaste" lachen we elkaar vriendelijk toe. Morgen zijn we weer weg en is alles weer bij het oude.
Wat leuk iets van jullie te lezen. Veel plezier daar en geniet er van!
BeantwoordenVerwijderenHi hi,
BeantwoordenVerwijderenwat goed om te lezendat alls zo geweldig is.
geniet er van; ik blijf je/jullie volgen.
liefs linda
Jongelui,
BeantwoordenVerwijderenHeel erg fijn om via deze manier van communiceren iets van jullie te vernemen. Soms denk ik, was ik toch maar gegaan. Ik mis jullie allemaal en vooral natuurlijk Willem. Met mij gaat het goed, mijn agenda is redelijk gevuld en s'avonds zet ik even een cd op met Nepalese muziek.
Liefs Penny
Hi Monique, ik zag onderstaande film en moest uiteraard meteen aan je denken. Onvoorstelbaar dat je (jullie) daar nu rondlopen. Ik heb de film voor je opgenomen, die krijg je bij terugkomst, want er kómt een moment waarop je terug wilt kijken op deze overweldigende ervaring...
BeantwoordenVerwijderenLet op deze zin in de recensie: In het gebied, moet u weten, zijn autoriteiten niet zo gebrand op westerlingen die hun bleekneusjes in Aziatische zaken steken...
groet,
Nico
In een uithoek van het Himalaya-gebergte bezorgt een jonge boer de post.
Hoe relatief is het leven toch, ook in het land van de post. Terwijl het marktwerkingsmechanisme de Nederlandse burger gestaag zijn vertrouwde postkantoren afhandig maakt, ziet de wereld van deeltijdpostbode Dilip Kumar er iets anders uit. Zijn thuis is Dankhar, op zo’n 3500 meter hoogte in de boeddhistische Spiti-regio van de Indiase Himalaya grenzend aan Tibet. Dilips taak behelst meer dan louter papier rondbrengen. De bronsgezonde agrariër, die iedere ochtend de tien kilometer naar het postagentschap in de vallei afdaalt, leest brieven voor en schrijft antwoorden. In zijn dorp is het merendeel van zijn klanten namelijk analfabeet en Dilips ambulante communicatiehulp van levensbelang. ‘Hier zit een film in,’ wist de Duitse documaakster Ines Possemeyer. Met volharding en twee handenvol voorzienigheid kwam het project te elfder ure in 2007 tot stand.
In het gebied, moet u weten, zijn autoriteiten niet zo gebrand op westerlingen die hun bleekneusjes in Aziatische zaken steken. Journalistenvisa zijn allesbehalve vanzelfsprekend. Toestemming en medewerking dienen over vele bureaucratisch-diplomatieke schijven te worden bevochten. Correct gestempelde formulieren in vijfvoud, de zegen van de ambtelijke bovenbaas, dat soort dingen. En je vliegt niet op de bonnefooi van Berlijn naar Delhi, tenslotte.
Eenmaal ter plekke in de afgelegen regio ontdekten Possemeyer en haar ploeg bovendien dat alle dorpen in de wijde Spiti-omtrek een spoedbrief hadden ontvangen. Met onmiddellijke ingang mocht geen buitenlandse reporter nog opnamen van postkantoren maken en postbodes interviewen. Wat daar wel achter zat? En acuter: hoe dit op te lossen? In die contreien vragen ogenschijnlijk simpele zaken als telefoneren al hogere improvisatiekunst. Hoe de onderneming toch nog slaagde en hoe het Dilip Kumar en de bergdorpelingen in die geïsoleerde streek vergaat – dat is een verhaal waarvan impressies in Postbote im Himalaya/Le facteur de l’Himalaya zijn terechtgekomen. Eén ding is zeker: na deze documentaire bekijkt u de mooie rode postbus bij u om de hoek met ververste waardering.